{JEVK2EMBED}
Сакајќи да ја скротам оваа толку денешна и толку наша драма на Антон Павлович и да ја донесам во директна релација со стварноста во која живееме, ја доближувам до она што му е заедничко на Чехов тогаш и на Чехов денес – провинцијата за која пишува тој во своето време (негова постојана преокупација) и провинциите на денешницата, една од кои е токму онаа во која живееме ние. Стеснетиот, мал простор на живот, го создава привидот на самодоволност и самозалажувањето дека го живееме животот квалитетно и во полна снага, за да ни дојдат од време на време разни Серебрјакови, забревтани од своите осмислени и брзи животи и да ни ја покажат оваа наша „паланка“ во сета нејзина забавеност и зачмаеност, во сета нејзина баналност и малограѓанштина, која ја потенцира бесмислата на нашите взалудно потрошени животи и силно го разгорува нашето чувство дека сме станале провинцијалци на светот и дека нашите души се одамна умрени. Провинцијата како амбиент за живот ја раѓа провинцијалноста во душата.
Така, кога го отворам тој свет на тивка тага, меланхолично смешна, на едни луѓе кои западнале во стапицата на својата немоќ да преземат нешто и да го променат својот живот, какви што се ликовите од „Вујко Вања“, како да зборувам за нас овде и денес. Тоа време на замена на едни вредносни системи со други, во кое животот минува во исчекување на подоброто кое никако да дојде, без да се забележи дека во меѓувреме сè наоколу станало полошо и без да се направи макар и најслаб обид тоа евентуално да се промени, е всушност толку наше и познато. Да го поминеш животот во затишје, во вакуум. Насекаде луѓе кои пекаат по нешто што можеле да го имаат, а никогаш не го оствариле, кои се незадоволни од себеси и од другите, кои мечтаат по некои други места и подобри шанси, кои никогаш нема да ги видат и искористат, зашто немаат капацитет било што да променат.
Ова е свет на – можев да бидам… – можев да направам… А не на – сум, ќе бидам… – направив, правам или ќе направам.
Болката кулминира тогаш кога овој свет без боја, со сета своја апатичност, со сета своја слабост и немоќ, ќе се судри, макар и накратко, со светот во кој животот има сосема поинаква смисла. Кога ќе се разбудат одамна умртвените емоции, потенцијалот да се чувствува, да се сака, кога ќе се разгори надежта во нов почеток, кога ќе се појават илузии дека взалудноста може да се победи само во еден миг, дека времето може да се врати назад и животот да се проживее на сосема поинаков начин.
Зоја Бузалковска
Актерска екипа
Владо Јовановски – ВОЈНИЦКИ, Иван Петрович
Никола Ристановски – АСТРОВ, Михаил Љвович
Сашка К. Димитровска – ЈЕЛЕНА АНДРЕЕВНА
Дарја Ризова – СОФИЈА АЛЕКСАНДРОВНА (СОЊА)
Благој Чоревски – СЕРЕБРЈАКОВ, Александар Владимирович
Катина Иванова – ВОЈНИЦКА, Марија Васиљевна
Љупка Џундева – МАРИНА
Нино Леви – ТЕЛЕГИН, Иља Иљич
Техничка екипа
Кореограф и сценски движења: Александар Ацев (Р.Хрватска)
Сценографи: Тодор Дајевски и Зоја Бузалковска
Костимограф: Марија Пупучевска
Дизајнер на светло: Владислав Фролов (Р.Русија)
Дизајн на плакат: Срѓан Јаниќијевиќ
Асистент на режисерот: Драгана Стојчевска
Избор на музиката: Зоја Бузалковска
Продуценти: Виктор Рубен и Симона Угриновска
Инспициeнт: Никола Кимовски
Светло – мајстор: Игор Георгиев
Тон – мајстор: Александар Петровски
Суфлер: Тања Ивановска
Фотограф: Кире Галевски
За “Вујко Вања“
ЗА „ВУЈКО ВАЊА“ ОД А. П. ЧЕХОВ или ПРОВИНЦИЈАТА Е ВО НАС
Провинцијата не е географска одредница! Таа е состојба на духот. Со филигранско мајсторство големиот познавач на човечката психа, или ако сакате човечката душа, Антон Павлович Чехов ја слика душевната пусте- лија, на една „провинција“ преку група ликови, атипично упатени едни на други, драматуршки ограничени, заробени на имотот на професорот Се- ребрјаков. Заплетот, ако така ја нарекуваме онаа прва компликација после која нештата повеќе нема да бидат исти, започнал далеку пред отпочнувањето на драмата, со неволното враќање на професорот Серебрјаков и негова- та далеку помлада жена Јелена Андреевна на имотот во провинција. Низ сосема едноставна, линеарна драматуршка структура, во пет чина,Чехов дејствието го гради мирно, спокојно, непретенциозно, безконфликтно… Неговата драматика го нема оној трагичарски порив за борба до конечна победа или конечен пораз. Неговите ликови не се фаталистички херои кои гинат за својата цел. Не! Тие не умираат, тие се гасат, бавно и тивко… Стра- даат во својата неодлучност, во својата меланхолија, апатичност…. Тие се веќе поразени битија без желба за борба. Живеат без живот, се надеваат без надеж, се радуваат без радост…. Ја исчекуваат смртта како награда за сопствената опстојба низ бедната животна патека. На навидум безначајна- та забелешка на Јелена Андреевна во првиот чин: „Денеска времето е на- вистина убаво… не е жешко…“, Војницки одговара: „Кога е вакво времето – убаво е човек да се обеси“. Со оваа реплика, авторот внесува пелинов вкус во летната, бездејствена атмосфера, спарнина, загушливост, затапеност, осаменост, отуѓеност на ликовите кои не живеат, ами живуркаат. Враќањето на професорот и неговата жена внесува промена во животот на ќерка му Соња, Војницки, Марија Васиљевна, Телегин, Марина, дури и на околискиот лекар Астров. Тие како за миг да ги будат од сон, запретаните чувства, заборавената романтика, можноста да се љуби… можноста да се живее. Војницки, брат на покојната прва жена на Серебрјаков, е понесен од младоста и убавината на Јелена Андреевна, Соња си дозволува да ја от- крие својата вљубеност во лекарот Астров, Астров пак чувствува привлеч- ност кон Јелена Андреевна, таа пак признава дека ништо не чувствува кон својот маж, и токму кога помислуваме дека нештата ќе се променат нешто ќе се случи, нешто ќе се расплете, нешто ќе тргне напред во таа внатрешна пустелија… кога посакуваме експлодирањето на Војницки да ги исфрли засекогаш од нивните удобни лежишта… сè се враќа повторно во својот сон. Со заминувањето на Серебјаков и Јелена Андреевна, сите повторно се враќаат кон безидејната рутина, секојдневието исполнето со работа, а без страст. Враќајќи се кон рутината, се враќаат во својата школка, се затвора- ат во својата безбедна куќичка до која животот не може да допре.
Загорка Поп-Антоска-Андовска