Актери

Статус на актер

Сите

%PM, %10 %534 %2016 %13:%Апр

Животот е прекрасен

За „Самоубиец“ на Николај Ердман

Драмскиот текст „Самоубиец“ на Николај Ердман е еден од најконтроверзните писателски остварувања на дваесеттиот век. Напишан е во 1928 година, а за првпат во СССР е поставен во 1987 година.  Зошто? Зошто повеќе од 60 години една пиеса може да биде забранета, и покрај силните залагања на МХАТ и театарот на Мејерхољд? И покрај застапувањата на Мејерхољд, Станиславски, Луначарски, Горки и Булгаков, комунистичкиот режим ја држел оваа пиеса под тотална цензура. Во историјата на светската драматургија познати се повеќе примери во кои тоталитарните режими забранувале пиеси, автори или претстави. Секогаш причината е иста. Неподобност на мислата на авторот, неподобност на темата, неподобност на пораката и сознанијата што драмскиот текст/автор/претстава ги испраќа на публиката. Ако речеме дека работата на драмскиот автор е да го фати ѕверот за врат и да го издигне високо над масата народ, бидејќи иако е тој тука, масата може да биде слепа и да не го препознае, Николај Ердман очигледно многу високо го подигнал ѕверот за врат, толку високо што станал преопасен за еден затворен, едноумен систем во кој слободната мисла мора да биде санкционирана.

Од аспект на драмската приказна и драматуршката поставеност на карактерите, развојот на дејството, драмската нарација и структура, а посебно со разрешницата на пиесата, можеме да заклучиме дека станува збор за извонредно напишан драмски текст, комплексен, компактен, без празни одови, со силен драматуршки фокус на прашањето „Кој и како и зошто може/треба да профитира од самоубиството на еден обичен човек?“ Како може да се (зло) употреби смртта односно самоубиството на еден и не толку важен човек за сопствени високи и исклучително важни цели е драматуршката нишка на која извонредното драмско перо на Николај Ердман ја гради драмската тензија. Накратко, Подсекаљников е невработен, и длабоко фрустриран човек, кој нема место во општеството, живее на грбот на својата жена, и е обврзан да го трпи презирот на целото опкружување кое е свесно за бесполезноста на Семјон Подсекаљников. Драмскиот конфликт започнува кога поради несоница, Семјон бара утеха во димениот колбас кој ќе ја отвори пандорината кутија на општествената и семејната неполезност на Семјон. Оттука ќе се наметне идејата за самоубиство, која ќе биде злоупотребена од редица претставници на руската интелигенција и руското општество во целина, кои од Подсекаљников ќе побараат, кога веќе решил да се самоубие, да се самоубие во името на нивните идеали, во името на љубовта, во името на религијата, во името на трговијата, во името на руската интелигенција која е замолчена под притосок на системот. „Во ова време господин Подсекаљников, тоа што живиот го мисли, гласно може да го каже само мртвиот.“ вели Аристарх Доминикович Гранд-Скубик. Со оваа логика, високите општествени кругови ќе го наведат на самоубиство прекрасниот, мирен и семеен Семјон Подсекаљников кој единствено посакува да пачели свирејќи на бас туба Претставниците на руското општество, тие што таму веќе нешто значат, ќе го употребат самоубиството на Подсекаљников за своите „високи“ цели ветувајќи му ја толку посакуваната општествена корисност во пакет со незаборавен погреб каде целото руско општество ќе се поклони пред ковчегот покриен со рози. Гротескната организација на банкетот пред самоубиството, и изборот на менито од страна на покојникот ја илустрира перверзијата на општеството кое сака ефтино да ја купи смртта на Подсекаљников. Но, за уште посилно да ја потенцира одвратноста на руската интелигенција и високите кругови Ердман драмата ја завршува со генијална авторска разрешница. Откако, Подсекаљников ќе смогне сила да им соопшти дека сака да живее, само да живее, со што ќе го навлече гневот на присутните, се случува брилјантен драматуршки момент. Дотрчува еден од ликовите и вели.„ Федја Петунин, Глувонемиот се самоуби! Остави писмо.“ Тогаш претставниците на руското општество ги собираат погребалните реквизити наменети за Подсекаљников и како лешинари тргнуваат да профитираат од смртта на Глувонемиот.

Има зошто оваа драма била забранета, но има и зошто оваа драма да ја живее својата бесмртност. Николај Ердман по „Самоубиец“ не напишал ниту еден драмски текст. Драматуршката адаптација на драмата „Самоубиец“ насловена како „Животот е прекрасен“ е на режисерот Александар Морфов и таа доследно ја следи сижетната линија на оригиналниот драмски текст, но на еден извонредно духовит и интелигентен начин внесува многу живост и динамика во сцените, репликите и драмските ликови.

Загорка Поп-Антоска Андовска, драматург
%AM, %20 %054 %2016 %02:%Авг

Да тргнеме Сењор

Претстава која ги отвора вечно неодговорените прашања за животот наспроти смртта. Пет испреплетени приказни, и седум лика, кои со многу емотивен, на моменти апсурдно-комичен тон преку нарација и внатрешни монолози, зборуваат за љубовта, среќата и тагата; за убавината на постоењето и минливоста на човечкиот живот.
„Таму каде што луѓето водат нормален живот, денот им се гледа долг, исполнет. Но тоа е лага. Одовде кога секој ден го гледаш само изгревањето и заоѓањето на сонцето, сфаќаш дека тоа е само миг. Дури да трепнеш со очите. Ден, ноќ “.

Пред десет години, некаде во почеток од моите студии на драматургија, режисерот Владе Цветановски ми рече дека сака да го работи „Дон Кихот“ со татко ми и дека би сакал да ме вклучи и мене, да направам драматизација. Тогаш, не се чувствував дека можам да го направам тоа, на дваесет години мислев дека ми е рано да работам со нив. Поминаа седум години додека тие  го реализираа својот проект, без мене. На денот на нивната премиера на „Дон Кихот“ јас бев во Виена, не знаев дека ќе биде нивна последна.

Чувството дека нешто им должам уште од пред десет години не исчезна. „Дон Кихот“ е и моја тема мислев отсекогаш, го сакам како што го сака секој што се занимава со нашава професија, со животот.

По заминувањето на татко ми ми беше побаран текст за монографијата, не можев да го напишам… Сѐ уште често ме измачува тој последен ден и сите недоискажани работи… Па го замислувам доцна во ноќта, Санчо Панса како мал дебел човек кој незабележан од никого го спушта ридот. Зад него на коњ седи една преубава дама. Брзаат пред да ги затекне сонцето и да го објави новиот ден. Каде одат? Кај својот сењор.

-Да тргнеме сењор! – го вика Санчо, татко ми.

Посветено на Кирил Ристоски,
Ана Ристоска

%AM, %01 %098 %2015 %02:%Дек

Мајсторот и Маргарита

Мајсторот и Маргарита на Михаил Афанасјевич Булгаков апсолутно е едно од најзначајните литературни остварувања на 20-тиот век! Денес секој би ја симнал капата пред ова даровито перо. Да! Но, лесно е тоа да се каже денес, да се даде соодветна оцена за делото на Булгаков, да се воздигне неговото име до небеските сводови на светската литература, но во времето кога е пишуван овој роман од 1929 до 1940 година е апсолутно незамисливо објавувањето на ова така силно ангажирано прозно четиво.
Со доаѓањето на Сатаната во Москва, олицетворен во странецот Воланд, мајстор на црната магија, паралелно се отвора и прашањето за постоењето на Бог среде атеистичка Москва. Авторот луцидно ја води приказната за вечната љубов на Мајсторот и Маргарита, кои стигнуваат дури до адот во име на љубовта, преплетувајќи ја оваа љубовна приказна со безброј алузии на тогашниот општествен и политички амбиент. Ликот на Мајсторот кој длабоко е поврзан со самиот Булгаков, неразбран и отфрлен, игнориран од општеството, фрустиран до болка од одбивањето на делото од издавачот одлучува да го запали и да се ослободи од бремето што уметникот го носи со себе. Многу слично на Мајсторот, по завршувањето на првата верзија на романот Булгаков ќе го запали сопственото, за неколку години подоцна повторно да го создаде. Ракописите не горат! Тоа е сигурно! Мислата го пронаоѓа својот пат на овој или на оној начин!

Така, Мајсторот и Маргарита во Русија за прв пат ќе биде објавен, и тоа со цензура во 1966 година, а дури по објавувањето во Франкфурт 1974 година во целина, критиката и читателите за прв пат ќе го доживеат раскошот на оваа комплексна нарација.

Извлечен од заборавот овој жанровски сложен, овој мно гуслоен роман обединувајќи ги елементите на сатира, фарса, фантастика, мистика, мелодрама, философска алегорија веднаш го сместува Булгаков рамо до рамо со великаните на руската литература. Ова е несекојдневен, но прекрасен пример на ракопис откриен во оставнината на еден веќе заборавен автор, пишуван во еден, а прочитан во друг контекст да изврши толку силно влијание во светската литература, и да фрли сосема поинаква светлина на првата половина на 20-
тиот век на планот на литературата.
Мајсторот и Маргарита обединувајќи ги најгорливите дилеми на првата половина на 20-тиот век, поставувајќи го прашањето за позицијата на уметноста во еден крут, тоталитарен систем и позицијата на уметникот наспроти силите на Светлината, или оние на Темнината станува дело кое нуди бескрајно длабоки уметнички планови, алузии, прочити. Оттука и потребата одново и одново да се препрочитува, да се поставува на театарските сцени, одново и одново да се нурка во длабочините на илузиите кои Булгаков ги претвора во реалност. Со секое ново поставување, страсно навраќање, гласно признание за уникумот на ова дело, одново се открива од принудниот заборав не само Мајсторот и Маргарита ами контекстите во кои овие силни теми имаа своја подлога.
Булгаков гласно шепотел во своето време, во Русија, но уште погласно зборува денес во светот!
Загорка Поп-Антоска-Андовска

%AM, %05 %059 %2014 %02:%Сеп

Електра

Приказна базирана врз античкиот мит за клетвата и зa злосторството во едно кралско семејство и за тоа како Господ ги казнува вашите деца. Зашто сите ние стануваме одговорни за постапките на нашите родители, дедовци и прадедовци (сакале или не). Ние сме, исто така, одговорни и за нашите сопствени постапки, тие што ги правиме сега, не помислувајќи дека тие не врзуваат со нашите деца и со децата на нашите деца.

Оваа претстава ќе ја истражува суровоста скриена во длабочината на човековото битие, во неговата/нејзината потсвест (која не се гледа или, можеби, спие), за во некој историски миг (критичен за државата, за семејството или самиот човек) таа наеднаш да избега и да стане сила што целосно ја презема контролата врз стварноста. Во фокусот на претставата е токму прашањето за суровоста, за длабочината до која таа продира внатре, во човековото битие – до километар или до повеќе километри. Зошто човекот, во одредени ситуации, станува понасилен отколку што умее да биде насилен билниот или животинскиот свет?

Сестрата Електра и братот Орест решаваат пак да ја воспостават праведноста и, преку нив, Господ ги казнува тие што вршат злосторства. Секој мал или поголем кримен, порано или подоцна, мора да биде разоткриен и казнет. Сега, во 21-от век, токму како и пред илјадници години, луѓето навистина не умеат соодветно да одговорат на прашањето: „Што, во екстремните ситуации, бива со човечкото суштество, со човекот?“ Како што напишал Фјодор Михајлович Достоевски, човечката душа е во темница. А Георг Бихнер, пак, заклучил дека, доколку се загледаме во човечката душа, ќе ни се пристори дека се загледуваме во амбис и „ќе ви се зашемети од тоа што ќе го видите“.

%PM, %22 %720 %2012 %18:%Јул

Свадбата на Фигаро

Фигаро, маркантни фикционални херои, со чијашто планетарна слава, со необичното име и со автентичната аура што постојано го обвива, во текот на последниве два и кусур века маестрално се подигруваат некои од највиспрените и од највештите писатели (Бомарше, Еден фон Хорват…), композитори (Моцарт, Росини…), филмаџии (Волт Дизни…), стрип-цртачи Д′ Топер (The Topper), во последно време и автори на популарните видео-игрички (Final Fantasy VI…), конструктори на автомобили (Nissan Figaro), произведувачи на апарати за дотерување фризури… Чинам дека дури и најнеупатените слушнале за еден од најстарите, најугледните и највлијателните европски весници − весник што континуирано излегува веќе 185 години (првиот број бил отпечатен на 15 јануари 1826!) − кој, сосема неслучајно, го позајмил името на „измислениот“ шпански бербер со неспорно француско потекло: Le Figaro!

Фигаро е стара и, бездруго, шегобијна шпанска/италијанска именка што значи бербер. Бербер, пак, е занаетчија од прв ред: неизбежен (нели денот со него почнува!), остар (нели и работи со остри предмети!), пресретлив, доверлив, секогаш добро информиран, вешт, брз во комуникациите (од секаков вид), духовит… Со векови, берберите успешно се справувале и со прирачните лекарски работи: шиење рани, пуштање крв, решавање опстипациски проблеми, вадење заби… Дека ваквиот бербер е идеален прототип на комичен јунак докажуваат уште античките митови, средновековните фарси и италијанските комедии кои го препознавале и го ползувале како куражен, умен, ноншалантен, палав, врвен / ингениозен интригант! Во комедија дел арте (commedia dell’arte) тој е типизиран во ликот/типот на вториот од двајцата слуги – Бригела. Се знае, првиот слуга е Арлекино!

Книжевните и театарските истории едногласно констатираат дека Бомарше е неговиот клучен апологет, воедно и неговиот нунко: имено, токму на Бомарше му текнало, најпосле, да го именува, да му го даде името според занаетот и да го нарече Фигаро.

ФИГАРО − ХЕРОЈОТ НА ТРИЛОГИЈАТА ЗА СЕМЕЈСТВОТО АЛМАВИВА

Сѐ започнало во 1775 година, со комедијата „Севилскиот бербер или, Залудната претпазливост“ која − по две години доправање и дотерување – била среќно изведена во Француската комедија (Comédie-Française). И доживеала сензационален успех. Зар и можела да помине поинаку слатко-горчливата приказна за многубројните перипетии околу една мошне тривијална венчавка околу која, меѓутоа, се креваат едно чудо луѓе и уште повеќе прав?.. За писната, за гласниците, за скалите, за пресоблекувањата и за триста други тракатанци, ич муабет да не правиме!

Понесен од успехот на својот првенец, авторот побрзал да напише продолжението во кое истите ликови ќе бидат вплеткани во нови машко-женски авантури со и околу една матримонизација, овој пат погорчливи и поостри од претходните. Впрочем, помеѓу двете комични женачки и мажачки во кои директно се инволвирани привилегираниот господар (грофот Алмавива) и неговиот статусно инфериорен, но, во сето останато, неспоредливо супериорен слуга (Фигаро). Историјата ги делeла картите на прилично драматичен начин. Набргу се покажало дека тој (начин), полека, но сигурно, водел кон Револуцијата од 1789, до паѓањето на Бастилја и до Декларацијата за правата на човекот…

Нејсе, комично-трагичните − поточно: трагикомичните! − епизоди од „комедијата бр. 2“, „Свадбата на Фигаро“ или, „Лудиот ден“, само навидум се ределе околу „принципиелното“ прашање за некојси химен, т.е. „за“ или „против“ обичајното право господарот да ја има привилегијата (дури и обврската!) прв да го консумира бракот на секој од своите слуги (ius primaе noctis). Да беше проблемот само технички, зар текстот на Бомарше би морал да помине дури низ шест цензорски читања (и чистења) кои се развлекле низ цели две години? Во еден миг – во 1783 година − на неизведената комедија ѝ е пресудено со кралска забрана која (меѓутоа) предизвикала силни полемики, заедно со сета фама што оди со нив… Забревтаните луди денови, во текот на подготовките на фамозната свадба на Фигаро, станале ептен славни и пред да бидат прикажани на сцената на онаа стара Comédie-Française (1784). Дали Луј XVI ја повлекол забраната поради притисокот на јавноста? И што, воопшто, можело на цензорите да им се гледа толку опасно во една, навидум, наивна комедија што, навидум, се заплеткува и се расплеткува околу прилично дубиозниот химен на една само навидум наивна/невина слугинка?

Макар што постојано врие од заплети и од пресврти, „Свадбата на Фигаро“ кулминира со почетокот на завршниот петти чин, во мигот кога изгледа дека на Фигаро му потонале сите кораби та тој, осамен и гневен, го кажува својот прочуен монолог. Оттогаш, до денес, тој програматски говор важи за една од најдиректните осуди на општеството на повластените, и привилегираните, на непочитувањето на правдата и апсолутното самовоилие на власта. Секоја власт.
„Благородноста, среќата, положбата, престижот во општеството − тоа е она што човекот го прави горд. Што сте сториле вие, господине грофе, за да го добиете сето тоа? Сте се помачиле да се родите и − толку! Всушност, вие сте едно сосема обично човече. Јас, пак, како еден од толпата, само за да преживеам, морам да вложувам знаење и ум што се неспоредливо поголеми од знаењето и умот кој сите владетели на шпанската империја го вложеле во текот на целиот век. И вие сакате со мене да се натпреварувате…“

Историјата на театарот констатира дека успехот на „Свадбата на Фигаро“ бил таков што публиката, наводно, наизуст знаела делови од овој монолог и, во текот на изведбите, хорски ги повторувала, заедно со актерот. Пет години подоцна, на 14 јули 1789 година, Бастилја била урната до темел а Франција преобразена во модерна држава на братството, еднаквоста и слободата. Злите јазици кажуваат дека самиот Бомарше – кој, во меѓувреме, влегол во сојот на привилегираните − сериозно се исплашил за својот постреволуционерен статус!

Остарениот Фигаро од неговата трета пиеса од циклусот за семејството Алмавива – „Виновната мајка или Вториот Тартиф“ (1792) − сосема ја загубил духовитоста и храброста, станувајќи морализатор − тупаџија…
Sic transit gloria mundi…

Aма не и славата на Фигаро. Неа ништо не може да ја загрози!

СВАДБАТА НА ВЕЧНИОТ ЕРГЕН

Не знаеме што мислеле во матријархатот, но на темата свадба, денес, вообичаен машки коментар е дека ергенот успеал да не се ожени, а старата мома не успеала да се омажи! Што се однесува до драматургијата во времето на Бомарше, метафорично кажано, пиесите биле како запрежна кола, но тој прв успеал да направи „спорски автомобил!” Во пиесата „Свадбата на Фигаро” се се одвива брзо, прецизно, точно и ефектно, и покрај сите видови пречки, сопки и неочекувани драмски заплети! Оваа сочна комедија е лесна како тантела, исплетена од љубовни шеги, откачени глупости и гобленски сплетки! Секој збор звучи како стих а секој мизансцен како чудесен танц. Таа е разиграна и полна со фантазија, но, истовремено, е прецизна како математичка формула. Како ретко кој драмски текст, „Свадбата на Фигаро” со леснотија успева да спои неспоиви работи, но, истовремено, да зрачи со чудесна животна енергија.

Иако, на прв поглед, се чини како класична салонска комедија, под нејзината драматутршка кожа врие крвта на духовита и остра сатира, снајперски вперена во декадентноста и пороците на тогашното (и на секое) општество, кое доаѓа до работ на бездната секогаш кога ќе ги заборави есенцијалните човечки вредности. Оргиналноста на овој текст се гледа и во фактот дека тука ликовите изгледаат како да тапкаат во место, но тие, во нивниот развој, созреваат молскавично! Главниот лик Фигаро (собар на грофот и чувар на замокот/дворецот) е весел, мудар и динамичен. Според сведочењата на современиците, тој, во најголема мера, го отсликува самиот автор.

Поради нејзината невообичаена форма и содржина во времето кога се појавила, комедијата „Свадбата на Фигаро” предизвикала вистинска револуција во книжевноста! Поради густината и важноста на многу прашања (за страста и неверството, за борбата со интимни и јавни искушенија, за можноста на општествените промени, за револуцијата и нејзините заразни илузии…) пиесата „Свадбата на Фигаро” многумина ја прогласиле дури и за предизвикувач на Француската револуција! Оваа пиеса е една од најславните комедии на сите времиња. Таа е редок пример, во светската драматургија, на подеднаков успех и популарност кај најшироката публика, но и кај тетарските гурмани!

Фигаро ќе се жени. Но секогаш ќе остане духовен ерген!

%PM, %15 %780 %2015 %18:%Мар

Вујко Вања

Сакајќи да ја скротам оваа толку денешна и толку наша драма на Антон Павлович и да ја донесам во директна релација со стварноста во која живееме, ја доближувам до она што му е заедничко на Чехов тогаш и на Чехов денес – провинцијата за која пишува тој во своето време (негова постојана преокупација) и провинциите на денешницата, една од кои е токму онаа во која живееме ние. Стеснетиот, мал простор на живот, го создава привидот на самодоволност и самозалажувањето дека го живееме животот квалитетно и во полна снага, за да ни дојдат од време на време разни Серебрјакови, забревтани од своите осмислени и брзи животи и да ни ја покажат оваа наша „паланка“ во сета нејзина забавеност и зачмаеност, во сета нејзина баналност и малограѓанштина, која ја потенцира бесмислата на нашите взалудно потрошени животи и силно го разгорува нашето чувство дека сме станале провинцијалци на светот и дека нашите души се одамна умрени. Провинцијата како амбиент за живот ја раѓа провинцијалноста во душата.

Така, кога го отворам тој свет на тивка тага, меланхолично смешна, на едни луѓе кои западнале во стапицата на својата немоќ да преземат нешто и да го променат својот живот, какви што се ликовите од „Вујко Вања“, како да зборувам за нас овде и денес. Тоа време на замена на едни вредносни системи со други, во кое животот минува во исчекување на подоброто кое никако да дојде, без да се забележи дека во меѓувреме сè наоколу станало полошо и без да се направи макар и најслаб обид тоа евентуално да се промени, е всушност толку наше и познато. Да го поминеш животот во затишје, во вакуум. Насекаде луѓе кои пекаат по нешто што можеле да го имаат, а никогаш не го оствариле, кои се незадоволни од себеси и од другите, кои мечтаат по некои други места и подобри шанси, кои никогаш нема да ги видат и искористат, зашто немаат капацитет било што да променат.

Ова е свет на – можев да бидам… – можев да направам… А не на – сум, ќе бидам… – направив, правам или ќе направам.

Болката кулминира тогаш кога овој свет без боја, со сета своја апатичност, со сета своја слабост и немоќ, ќе се судри, макар и накратко, со светот во кој животот има сосема поинаква смисла. Кога ќе се разбудат одамна умртвените емоции, потенцијалот да се чувствува, да се сака, кога ќе се разгори надежта во нов почеток, кога ќе се појават илузии дека взалудноста може да се победи само во еден миг, дека времето може да се врати назад и животот да се проживее на сосема поинаков начин.

Зоја Бузалковска

%PM, %22 %745 %2016 %18:%Авг

Алма Малер

Монодрама за две жени и дуплиран симфониски оркестар

Сите сме приказни. Од нас ќе останат делови лична историја вредни за раскажување. Животот на една жена во еден час. Животот на секој човек во еден миг. Сите чувства собрани во еден миг. И во тој миг сиот живот.

 

%PM, %23 %960 %2015 %23:%Дек

Разговори во четири очи

Ако овој Бергманов роман мора да се дефинира како еден клучен мотив, тогаш тоа би било — соочување. Во претставата Разговори во четири очи главниот лик во приказната, Ана Бергман, се соочува сопствените избори и одлуки, со последиците од животот во мачниот брак, исполнет со тешкотии, со насилство, со чувство на вина и патење. Така, сликата на една традиционална заедница, претставува и соочување со сопствената историја, минатото и идентитетот. Напишан во форма на роман, Разговори во четири очи ја поседува структурата која сосем одговара на театарскиот израз. Возбудливи, поетични и емотивни, петте делови и епилогот се како самостојни микродрами, прецизно поставени спротивставувања и исклучително слоевити и комплексни односи. Иако станува збор за свештеничко семејство во провинцијата на Шведска на почетокот на XX век, Бергмановото семејство е универзално и вонвременско. Низ споменатите сегменти, по пат на мозаик, првенствено се крои деликатен портрет на една жена, но и слика на препознатливи генерациски конфликти, архетипски конфликти меѓу сопружниците, родителите и децата. Разговорите се интимен однос кон минатото, обид да се заземе дистанца спрема ситуацијата за која сме лично врзани, со цел откривање на нова перспектива и толкувања на сеќавањата, без оглед на тоа колку е болно. Среќавањето на Ана Бергман со личностите кои го дефинирале и обликувале нејзиниот животен пат (свештеникот Јакоб, сопругот Хенрик, мајката Карин и љубовникот Тумас) истовремено се нејзино потсетување на храброста, дрскоста и слободата кои со времето ги имала изгубено. Разговорите во четири очи го истражуваат прашањето за способноста и силата на поединецот да преземе контрола над сопствениот живот и да ги признае направените грешки. Оваа приказна е горко сознание за изгубеното време, пропуштените прилики, свесното жртвување и соочување со она што сме биле некогаш, што сме можеле да бидеме и она што сме.

Тамара Барачков

%PM, %04 %764 %2014 %18:%Мар

Не се клади на Енглези

Претстава која го третира феноменот „спортско обложување“. Текстот во суштина се занимава со прицините и последиците од истиот. Бескрајно долгата транзициска беда, надежта на пониските социјални слоеви за брза заработка, дегенерација на нацијата итн.

Жанровски претставата е комедија, но во текстот може да се насетат и болните аспекти на девијантната појава, обложувањето. На секундарно ниво оваа претстава ја истражува и границата помеѓу човековата себичност и искреното пријателство.

Сашко Коцев на прес-конференцијата рече дека проектот е почнат во 2010 година, со истата актерска екипа, но поради обврски е пролонгиран за септември 2013 година.

– Текстот е многу примамлив. Хит е во Белград и Загреб и веќе шест-седум години се игра. Дејството се случува во едно маало, со препознатливи ликови и ситуации. Еден многу важен феномен кај нас е обложувањето, – рече Коцев и додаде дека текстот е напишан на сленг.

Микиќ истакна дека насловот е цитат од човек кој се споменува 20 или 30 пати во претставата, со специфичен говор и затоа е изведен насловот.

Според Митковски, темата на претставата е карактеристична за постранзициските држави во регионот каде, како што рече, игрите на среќа заземаат доминантно место во животите на голем дел од луѓето и претставуваат единствена надеж за заработка и за подобар живот.
– Ова е актерска претстава. Се работи за еден текст кој до максимум може да ги доведе актерските можности. Трите фантастични ролји се работени низ документарна призма, – потенцира режисерот Евтимов. Додаде дека претставата е и за пријателството, за нарушените односи во цивилизацијата, во човештвото.

Страница 1 од 82
Виртуелна прошетка Музеј

БИЛЕТАРНИЦА:
+389.2.3230.304

АДМИНИСТРАЦИЈА:
+389.2.3216.725

АДРЕСА:
ул. 11 Март бр. 3, 1000 Скопје

e-mail: info@mnt.mk